Nieoceniony wpływ na sukces podróży przez Afrykę elektrycznym samochodem mieli jej mieszkańcy. Już podczas planowania zdałem sobie sprawę, że nie przejechałbym całego kontynentu bez pomocy i dobrej woli Afrykanów. To oni pozwalali mi ładować samochód z własnych gniazdek elektrycznych, kiedy w poszukiwaniu prądu trafiałem do nich niezapowiedziany. Za każdym razem na żywo przekonywałem, aby pozwolili mi podłączyć samochód do prądu na noc. Tak też działo się we wsi Boromo w Burkina Faso, do której dotarłem pokonując długi odcinek drogi między Wagadugu a Bobo-Dioulasso - dwoma pewnymi miejscami ładowania. Trasa między nimi liczy sobie ponad 370 kilometrów i nie ma mowy o przejechaniu jej na jednej baterii. Źródła energii musiałem szukać po drodze, dosłownie w środku afrykańskiego buszu. Mapy i gps nie napawały optymizmem. Jechałem bardzo skoncentrowany, oszczędzając energię podczas każdej minuty podróży, każdy kilometr był na wagę złota. Na szczęście droga jest płaska, bez większych wzniesień, pokryta dobrym i gładkim asfaltem, co ułatwiło sprawę. Po przejechaniu trochę ponad 180 kilometrów, dotarłem do wsi Boromo. Nie chciało mi się wierzyć… w baterii zostało 51% energii. Miałem zapas! Nie wystarczy on jednak by dotrzeć do Bobo-Dioulasso. Miejscowi wskazali mi dom w głębi wsi, gdzie dociera prąd. Instalacja elektryczna jest jednak bardzo słaba, korki nie wytrzymują długiego obciążenia. Dzięki dobrej woli mieszkańców udało się doładować 20% baterii i następnego dnia mogłem przejechać 190 kilometrów… do kolejnego gniazdka elektrycznego. 

W Boromo po raz kolejny dotarło do mnie, że kontynuacja podróży była możliwa tylko dzięki pomocy spotkanych ludzi. Uświadomiłem sobie też, że elektryczny samochód w gruncie rzeczy daje mi ogromną wolność. Dojechałem tutaj pokonując prawie 10000 kilometrów od wyjazdu z Kapsztadu. Podczas całej trasy ani razu nie ładowałem auta z przeznaczonej dla samochodów elektrycznych stacji ładowania. Takich stacji po prostu tam nie ma. Gdybym jechał samochodem spalinowym lub napędzanym wodorem i nie znalazłbym po drodze żadnej stacji benzynowej lub wodorowej, nie przemierzyłbym takiego dystansu. Podróżując tradycyjnymi samochodami jesteśmy całkowicie uzależnieni od stacji benzynowych i wielkich koncernów, które dostarczają paliwo. Tak samo będzie wyglądać z samochodami na wodór. Aby nimi jeździć, trzeba pojechać na stację wodorową, ktoś musi ten wodór najpierw wyprodukować, potem dostarczyć i sprzedać. W przypadku samochodu elektrycznego jest zupełnie inaczej. Źródła energii są wszędzie, w domu, w sklepie, szkole, na dworcu. Wszędzie gniazdka elektryczne. Samochód elektryczny daje nie tylko wolność, lecz także możliwość wyboru. Niekoniecznie musimy ładować na stacjach, można wybrać inne źródło energii. Najczęściej własny dom. A gdy pojedziemy z wizytą do babci, cioci, lub znajomych, u nich naładujemy. Na wakacjach podłączymy samochód do prądu na kempingu lub w hotelu. Nawet w Afryce, gdybym na całej mojej trasie nie znalazł w ogóle prądu, nie utknąłbym. Mógłbym przecież ładować samochód… słońcem wcześniej się do takiej perspektywy przygotowując. 

Pomijając niezaprzeczalne fakty dotyczące ekologii aut elektrycznych, komfortu i przyjemności podróży elektrykiem, fakt że jest to pojazd, który daje poczucie prawdziwej wolności spowoduje, że wcześniej czy później dotrze on do serc nawet największych przeciwników. Ja, w każdym razie, dzięki temu bardzo lubię elektryki.